Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan? Jake Chisholm heeft een album afgeleverd met de titel "Hands Held High" en dat is een vlag die de lading uitstekend dekt. Want voor dit album heeft Chisholm een geweldig viertal samengesteld, met producer / bassist Darcy Yates, multi-instrumentalist Jimmy Bowskill (Sheepdogs, Blue Rodeo) en Ian Mckeown op drums. Deze muzikanten beginnen dan ook met lekkere rauwe blues, songs als "Muddy Water", "Hands Held High", "Next Time" en "Don't Let Me Drown" volgen elkaar in snel tempo op, en daarvoor gaat de stelling waarmee deze recensie begint bijna altijd op. Ik ben gek op vernieuwing in de bluesmuziek, maar blues moet gewoon klinken als blues. Het is dan ook top dat een label als Electro-Fi Records, een kans geeft aan deze jonge Canadees, om zo meer naam bekendheid te krijgen.

De blues van Jake Chisholm klinkt als blues en ik moet zeggen dat het heerlijk klinkt. Lekker rauw en doorleefd met een oerdegelijke ritmesectie, heel veel spetterend gitaarwerk, een scheurend mondharmonica en natuurlijk een rauwe strot. Zo klinkt goede blues al vele decennia en dat moet ook nog vele decennia zo blijven als het aan mij ligt. Jake Chisholm en zijn band beheersen echter meer dan dat, het spelen van de blues beheersen ze tot in de perfectie, maar "Hands Held High" bevat ook een aantal songs die meer de paden van de rock betreden in songs als "Catching Up On Love" en "Keep Me Warm". Ik geef eerlijk toe dat de bluesy songs, vooral de vier openers, in eerste instantie mijn voorkeur hadden, maar ook op andere terreinen kunnen deze ras muzikanten uitstekend uit de voeten en het valt me op dat deze songs steeds beter worden. Hierbij denk ik aan "Trouble Please Let Me Be" met bijdrage van Ewan Currie op gitaar en backing vocals en vooral "She's Just Playing" met Paul Reddick op harmonica. Naast deze gasten moet ik zeker ook Steve Marriner vermelden die regelmatig backing vocals verleent aan tal van songs.

Probleem van Jake Chisholm is natuurlijk dat er heel veel bands zijn die dit soort muziek maken, waarvan de meeste waarschijnlijk ook een wat meer aansprekende naam hebben, maar ik moet zeggen dat ik in dit genre niet vaak platen hoor met de kwaliteit van "Hands Held High". Dit dankt de plaat vooral aan haar veelzijdigheid. Waarschijnlijk zijn Chisholm en band op het podium nog veel beter dan op de plaat, dat geldt immers voor de meeste muzikanten in dit genre, maar "Hands Held High" mag er zeker zijn. Een ieder die de aanschaf van een blues plaat in de volgende weken overweegt adviseer ik om de nieuwe plaat van Jake Chisholm in huis te halen. Deze biedt immers een onvervalste portie stevige blues van hoog niveau.